Podczas czytania dzisiejszej Ewangelii przypomniała mi się anegdota z życia pewnego wziętego kaznodziei. Otóż na niedzielnej Mszy św., na której odczytano Ewangelię o Przemienieniu Pańskim, wygłosił on najkrótsze w swym życiu kazanie. A mimo to, wywarł spore wrażenie na swych słuchaczach i sprawił, że wielu wzięło sobie do serca jego słowa. Kazanie to łatwo przytoczyć, bo zawierało się w trzech następujących po sobie słowach: „Przemieniajmy się, przemieniajmy się, przemieniajmy się!”.

Rzeczywiście, podejmując trud wielkopostnego nawrócenia, przez post, modlitwę i jałmużnę, mamy nadzieję, że doprowadzi on do naszego przemienienia. Zwykle myślimy tutaj o przemianie naszego postępowania z gorszego na lepsze. A jednak Boża obietnica sięga dalej. Łaska Chrystusa, która daje nam siłę do nawrócenia i zmiany swego postępowania, sprawi również i to, że kiedyś nasze marne, ziemskie ciała zostaną przemienione na wzór chwalebnego ciała naszego Zbawiciela. Tę tajemnicę objawia nam św. Paweł w czytanym dziś fragmencie listu do Filipian. Apostoł przypomina również o tym, że „nasza ojczyzna jest w niebie”. Czasem wydawać nam by się mogło, że obietnice przemiany naszego ciała na ciało chwalebne, niezniszczalne, jakie Bóg składa wobec nas, są nierealne. W takich chwilach wspomnijmy na wiarę Abrahama. Bóg obiecał mu coś, co również mogło wydawać się nierealne — potomstwo liczne jak gwiazdy na niebie. Abraham uwierzył, Bóg poczytał mu to za sprawiedliwość, a obietnica stała się faktem.