Rozmowa, jaka toczy się pomiędzy Jezusem, a Jego uczniami składa się z dwóch pytań. Pierwsze jest ogólne i odnosi się do otoczenia. Drugie, bardziej osobiste, skierowane jest do samych uczniów.

Większość z nas żyje wśród ludzi, którzy uważają się za chrześcijan. Zostaliśmy w dzieciństwie ochrzczeni, w wieku szkolnym przystąpiliśmy do pierwszej Komunii świętej, byliśmy u bierzmowania. W tamtym okresie znaczącą rolę w kształtowaniu naszej wiary odegrało otoczenie. Byli to rodzice, najbliżsi krewni, katecheci. To od nich usłyszeliśmy o Jezusie.

Jednak, aby tak naprawdę stać się uczniem Chrystusa, trzeba odpowiedzieć sobie na to samo pytanie, jakie postawił On Apostołom: A wy za kogo Mnie uważacie? Tutaj już nie wystarczy samo chrześcijańskie wychowanie i wiedza katechizmowa.

W życiu każdego człowieka nadchodzi chwila, gdy staje on przed podobnym pytaniem. Być może, będzie to miało miejsce w sytuacji krańcowej albo wtedy, gdy będziemy musieli dokonać ważnego moralnego wyboru. Możliwe, że nasza odpowiedź doprowadzi do utraty popularności i aprobaty w otoczeniu, a nasze konto bankowe nie wzrośnie. Trzeba jednak pamiętać o tym, że Jezus nie obiecuje tym, którzy chcą pójść za Nim, łatwego życia. Obiecuje krzyż. Krzyż jednak nie jest już narzędziem tortury, ale przynosi człowiekowi odkupienie i życie. Dlatego, jak zapewnia Jezus, każdy kto będzie miał odwagę wziąć krzyż i opowiedzieć się za Nim, otrzyma w zamian życie wieczne.